Esperanza

Zuster Esperanza, deed haar naam eer aan, zij brengt hoop bij mensen met haar onvoorwaardelijke trouw aan God. 

Op mij, en eigenlijk op onze hele groep, heeft zuster Esperanza grote indruk gemaakt. Zij woont samen met haar collega’s in een gewoon huis in Heiloo, zij maakt deel uit van een congregatie uit Argentinië. Op elfjarige leeftijd is zij ingetreden. Zij wilde zo graag bij de zusters wonen dat zij haar ouders achterliet. Drie weken kreeg zij bedenktijd daarna besloot zij te blijven. Ongelovig keken wij haar aan. Zij is geboren in een arm gezin op het platteland van Argentinië, haar ouders houden veel van haar en vonden het in eerste instantie heel erg dat zij al op zo’n jonge leeftijd koos voor het kloosterleven. 

Toen zij dit vertelde straalde zij en maakte helemaal geen verdrietig indruk. Ontzet vroeg een van onze deelnemers of zij dan nog steeds maagd was. Glimlachend antwoordde zij bevestigend. Zij vertelde dat het helemaal niet zo zwaar is als wij denken. Het is veel moeilijker om niet eigenwijs te zijn maar je neer te leggen bij de wil van moeder-Overste. Zij weet wat goed voor je is want zij staat dicht bij God. De totale onderwerping aan God is iets waar wij diep ontzag voor voelden.  

De zusters willen Jezus dienen en over hem vertellen aan de mensen in het rijke, kapitalistische Westen. Zij leven heel eenvoudig en krijgen hun voedsel van de voedselbank, zij bezitten niets. Om haar vinger droeg zij een brede gouden ring. Daar was zij heel erg trots op, dit was het symbool van haar verbond met God. De ring had zij niet zomaar gekregen, zij heeft jaren moeten bewijzen dat zij zich aan haar gelofte kon houden. Nu heeft zij ‘m en kan zij zich dienstbaar maken in de wereld. Wij zaten rond haar, en hingen aan haar lippen. Zo’n rust uitstralen en toch zo’n grote taak hebben. Ik voelde mij een amateur die er niet voor uit durfde te komen dat zij ook op God vertrouwde. Naast mij zat een man met een hele voorraad bier in zijn tas. Links van mij een jongen die onlangs een terugval had gehad. Tegenover mij zat een man die in zijn kinderlijke oprechtheid alles zegt wat in hem opkomt. Later zag ik hem tegen een boom plassen op het heiligdom. “ Ooh, mijn God, wat verwarrend is dit toch”, denk ik dan. Zijn wij minder voor God dan de zuster? Nee natuurlijk niet. Ik heb wel zes gouden ringen om mijn vinger zonder ooit een gelofte te hebben afgelegd. Ik moet een migraineaanval krijgen om mij tot stilstand te brengen en denk dat alles van mij afhangt.

Enkele dagen daarna kreeg ik een migraine aanval die ik in jaren niet had gehad. Daar lag ik met mijn zes gouden ringen, ik moest mij wel onderwerpen.

Die dag zou ik met een groep ongedocumenteerde mensen een activiteit gaan begeleiden zodat zij zinvol bezig zijn. Ik moest het afzeggen. Voor mij is dat een enorme nederlaag, maar ik kon echt niet anders. Mijn collega in Zuidoost stelde voor om onze activiteit toch door te laten gaan. Een goede vriendin van mij besloot om even te gaan kijken. Alles werd geregeld terwijl ik in mijn bed lag. Het werd een groot succes daar in de Nieuwe Stad in Zuidoost. Eenzame oudere mensen kwamen op de kooklucht af. Er werd gelachen en gegeten in de anders stille kerk. Mijn collega appte mij dat het een groot succes was geweest en dat zij besloten hebben dit wekelijks te gaan organiseren. Zo houden wij deze jongens bezig en behoeden wij hen voor drugs en criminaliteit. God’s werk gaat gewoon door ook met gewone mensen die zich inzetten en elk op hun eigen wijze werken aan een betere wereld.