Zwanine Siedenburg: Doorborduren
Wanneer ik weer binnenkom in de gemeenschappelijke ruimte zie ik haar weer alleen aan een tafel zitten. Haar hoofddoek strak om haar hoofd, haar donkere ogen kijken niets ziend de ruimte in. Het is de tweede keer dat ik haar zo zie. Ik vraag of ik bij haar aan tafel mag komen zitten. Zij lacht verlegen naar mij en knikt.
Als ik informeer naar haar situatie verontschuldigt zij zich voor haar slechte Nederlands. Ik probeer toch met haar te communiceren over haar kinderen die niet meer bij haar wonen en haar ingewikkelde relatie met haar man. Toen zij terugkwam van een bezoek aan haar geboorteland bleek haar man haar te hebben uitgeschreven zonder voor een vervangende woonruimte te zorgen. Zij stond zonder inkomen op straat. Nu moet er eerst een uitkering worden aangevraagd voor zij in aanmerking komt voor een huis. Ik vraag of zij zich niet verveelt. De omgeving is niet erg uitdagend. Wachten geeft veel gelegenheid om te piekeren en dat doet zij, elke dag en nacht. Ik stel voor om wat afleiding te zoeken. Ik kijk om mij heen en zie niets wat uitdaging biedt behalve wat treurige mannen die onderuit gezakt in een stoel hangen. Zij kijkt mij wanhopig aan. Wanneer ik probeer uit te vinden waar haar passie ligt komen wij door de taalbarrière niet veel verder. De mobiele telefoon biedt uitkomst. Haar ogen lichten op bij mooie maar ingewikkeld borduurwerk. Ik beloof haar om te zoeken naar een eenvoudige versie van de kunstwerken die wij op internet zien.
Wanneer ik door het Vondelpark naar huis fiets, krijg ik visioenen van kleine bedrijfjes waar vrouwen ingespannen linnen lakens voorzien van de meest fantastische borduursels. De orders komen van verveelde toeristen die alles al gezien hebben maar veel geld willen betalen voor een origineel geborduurd tafellaken of linnen sloop. De toeristen weten dit echter nu nog niet en zwalken nog door de stad maar straks staan zij in de rij voor dit prachtige product gemaakt door vrouwen afkomstig uit moeilijke situaties.
Mijn ruime sortering borduurzijde en patronen komt mij nu goed van pas. Enkele dagen later fiets ik weer naar HVO en loop beladen met tassen direct op de vrouw af die weer aan haar vaste tafel zit. Enigszins verbaasd kijkt zij mij aan als ik al mijn spullen uit de tassen haal. Wel strijkt zij liefkozend over de gladde borduurzijde. Wij kiezen een eenvoudig patroon en ik leg uit hoe zij te werk moet gaan. Ingespannen is zij bezig. Ik licht nog het een en ander toe en loop dan in het volste vertrouwen dat het gaat lukken weg.
De keren daarna zie ik haar in gesprek met een man. Wanneer ik vraag of het borduurwerk al vordert vertelt zij dat het op haar kamer ligt en dat zij er nog niet aan is begonnen. Inmiddels zit zij niet meer alleen aan de tafel maar wordt zij dagelijks vergezeld door de wat louche uitziende man die haar aandacht volledig in beslag neemt. Zij bezit nu ook een mobiele telefoon die zij kordaat tussen haar hoofddoek steekt. Druk pratend, ontwijkt zij mijn vragende blik.
Ik vrees dat de toeristen nog even moeten wachten op het origineel hand geborduurde tafellaken.
Zwanine Siedenburg