Verslag Passietocht
Toerist met kruis
Een AH-boodschappentas met daarin een blank houten kruis. Die stond voor ons klaar in Het Pintohuis op Goede Vrijdag. En ook nog een routekaart voor onze lijdensweg over de Wallen. Op onze telefoon begeleidende filmpjes waarin mensen hun verhalen vertellen. De creatieve drugspastores van Amsterdam, Zwanine en Quirien, hadden het allemaal bedacht en beschreven. En gefilmd. Dit jaar dus niet met de bus, geen traditionele tocht langs de statiën bij het putje van Heiloo, maar een kruisweg dwars door de binnenstad van Amsterdam. Waar mensen net als Jezus lijden aan het leven.
Op het eerste gezicht merk je daar niks van. Al helemaal niet omdat op deze Goede Vrijdag de zon scheen en we zonder jas in de heerlijke lente rondwandelen. En ook niet omdat half Europa uitbundig en luidruchtig was neergestreken op de Wallen. We liepen als toeristen met een houten kruis langs winkels vol dildo’s en stroopwafels. Op weg naar plekken die herinneren aan het lijden van Jezus. Het politiebureau op de Nieuwe Zijdskolk bijvoorbeeld. Het ging er over ‘ten onrechte beschuldigd worden’. Jezus overkwam het. Leo ook – die er over vertelde in zijn filmpje. Maar ook ons groepje kon er over meepraten. `Alleen al mijn kleur. Ze pikken me eruit in de rij van de douane op Schiphol’.
Ook maakte ‘De Kruispost’ deel uit van de route, waar vluchtelingen en daklozen medische hulp krijgen. Ze zaten er geduldig te wachten op de stoep, tot de dokter kwam. De arts op het filmpje vertelde dat dat hem ontroerde. Mensen die zo lang blijven wachten op zijn spreekuur. Origineel was het bezoek aan de tattooshop van Henk Schiffmacher. De wonden van Jezus en onze tattoos hebben verwantschap. Ze vertellen een verhaal. Vaak van verdriet en gemis. Een vrolijk slot was er bij De Ooievaar. Een café op de hoek van de Olofspoort en de Zeedijk. In het filmpje vertelde de kastelein opgetogen over zijn werk achter de bar. Het ging er over dorst. Jezus had het en wij soms ook. Niet alleen naar een biertje, maar ook naar een wereld die mensen recht doet, een samenleving waarin ruimte is voor verschillen.
Het was Goede Vrijdag en nog lang geen Pasen. Maar ons clubje met kruis in de lentezon vierde de Opstanding al een beetje. We toonden aan elkaar onze wonden. Maar ze kregen niet het laatste woord. We vierden het leven. Het was – hoe ernstig- ook vooral gezellig met elkaar. Ik moest al weer verder en liet de stilte van de Nicolaaskerk en de soep met broodjes aan me voorbij gaan. Zwanine en Quirien hadden ons Mokum laten zien met nieuwe ogen. Hoe overtuigend Schiffmacher ook klonk, ik overweeg geen tattoo. Maar De Ooievaar, daar kom ik graag nog eens terug om het leven te vieren.
“De Passietocht Amsterdam werd mede mogelijk gemaakt door Fonds voor Centrum.”