Anne-Karien in Zuidoost: onvoorspelbaar mooi…
Uit het dagboek van Anne-Karien, pastor van het Drugspastoraat, vooral in Zuidoost.
Een dinsdag in juni
Start om 10.15uur aan de Flierbosdreef (buiten, in de buurt van de Rotonde)
Met de mensen die dagbesteding hebben in de Rotonde even een praatje maken; de mensen op straat die van en naar de GGD komen ontmoeten; je even voorstellen aan nieuwe gezichten, broodje uitdelen en praatje maken; je bekend maken onder de mensen die zelfstandig wonen en kwetsbaar zijn.
Veel van hen zijn vroeger dakloos geweest, hadden geldproblemen, relatieproblemen, een kwetsbare gezondheid, een verslaving, een strafblad en/of boetes; ze voelen zich vaak niet begrepen door instanties en voelen veel frustratie/boosheid over hoe het systeem in elkaar zit, maar ook problemen bij de mensen onderling spelen een rol.
Een grote groep wordt ouder en begint anders te kijken naar het leven: geen zorg meer voor hun eigen kinderen omdat ze volwassen zijn; ze krijgen kleinkinderen en hebben meer tijd en willen niet terug naar hoe zij ‘vroeger’ waren. Kortom: een overgangsfase van iets dat ‘was’ naar iets anders/nieuws.
Hier liggen de thema’s bijna letterlijk op straat om in de Rotonde bijeenkomsten te organiseren rondom deze levensthema’s. MAAR de mensen bereik je pas als je er bent en zij zullen niet snel op een bepaald tijdstip verschijnen om hieraan deel te nemen. Dit gebeurt spontaan. Als een pop-up, zeggen we dan: een pop-up-viering. Het blijkt de kracht van het delen van de verhalen te worden, een uitlaatklep en het creëert een moment van rust. Lotgenoten herkennen bij elkaar dezelfde soort gevoelens.
Op het moment dat je het deelt wordt het draagbaarder omdat je gezien en gehoord wordt. De aandacht gaat uit naar degene die vertelt.
We plaatsen dit in het Licht van God: Licht waarin we mogen zijn zoals we zijn. We zijn er niet om te veroordelen! Natuurlijk zullen er onderlinge spanningen zijn of kunnen mensen zich aan elkaar ergeren: het is er allemaal. We kiezen geen partij omdat we verbonden zijn met elkaar en met al onze kanten van licht en donker. En wie ben ik? Degene die (met God in mijn ziel) zegt dat jij en jij en jij er zijn mogen. Goed dat jij er bent!, zeggen en ruimte bieden voor het verhaal, voorganger in rituele handelingetjes: een passend kleedje, een kaarsje, een kruisje…
11 uur/11.30 uur Nelson Mandela park project ‘Onder de bomen’
Mee in het in gesprek gaan met een groep van acht verschillende ongedocumenteerde jongens uit West Afrika. (o.a. Gambia, Senegal) Verschillende instanties: ‘Stap Verder’, Lutherse Diaconie, Wereldhuis helpen om de verhalen in kaart te brengen en meer perspectief te geven op toekomst door aan te sluiten bij de talenten van de jongens. Drugspastoraat wil voorkomen dat deze jongens afglijden, doordat zij verslaafd kunnen raken en in de criminaliteit terecht kunnen komen.
De jongens zijn van oorsprong moslim. Ze hebben afscheid moeten nemen van hun familie, een barre reis moeten doormaken en een aantal zijn nu in afwachting van de Dublin claim.
Kansen vergroten door organiseren van een picknick met verschillende ondernemers. Jongens met sport motiveren positief te blijven. Op zoek naar verbinding tussen mensen. Én de jongens een naam geven, een gezicht zodat ook zij niet ‘naamloos ten onder gaan’, zoals Zwanine dit in haar project heeft bedacht!
De jongens gaven aan dat ze elke dag moeite hebben met het leven buiten op straat. Dat ze daardoor niet verder kunnen kijken dan hun dagelijkse dingen, zoals douchen, kleding wassen, voedsel, slaapplek. En dus niet volledig de energie hebben voor andere zaken.
Present zijn bij deze jongens in de stappen die zij wel of niet maken. Er leeft bij hun een profetische kijk op de wereld: de aarde is van hun en dus ons allemaal en ze ervaren de leiding van God. Ze zijn kritisch op het systeem. Ze staan open om de leiding te ontvangen van God in hun dagelijkse dingen, maar zijn waakzaam voor de mensen die geld aan hen willen verdienen. Wat maakt het voor deze jongens de moeite waard vroeg ik aan één van hen? Dat is het persoonlijke contact met andere mensen, in verbinding staan. Daar halen zij de kracht uit om de dag door te komen. Daar liggen kansen om door ontmoeting met andere mensen/instanties bekendheid te geven aan hun bestaan. Het dagelijkse brood, voedsel voor de maag en voor de geest….
13:45 – 14:45 uur bezoek HVO Anton de Komplein
In de openbare ruimte de bewoners aanspreken of ze komen zelf even een praatje maken. De bewoners stellen het op prijs. En door de laatste keren in de openbare ruimte te zijn sta ik midden in het ‘hectische gebeuren’ van Anton de Kom. Een staflid bood aan dat ik eventueel in een aparte kamer kan plaatsnemen voor een gesprek. Maar ik merk dat, zodra het officieel wordt, een gearrangeerd gesprek, mensen terughoudend worden en liever verder gaan met hun ‘dagelijkse gang’ van zaken. Het spontaan aanspreken in de gang of hal werkt het beste. Veel van wat er op zo een moment zich afspeelt is vaak ook een uitwerking van hoe iemand die dag en in het algemeen in zijn vel zit. Even praten geeft weer wat rust, enthousiasme, nieuwsgierigheid, ongemakkelijkheid, blijdschap…. Gehoord worden doet er toe: er zijn zoveel verhalen en hoe vaker mensen ons zien en weten dat we er zijn gaat het contact ook makkelijker. Mensen geven ook aan elkaar door dat we er zijn en waarvoor we er zijn, omdat ze zien dat we telkens weer terugkomen en duidelijk aanwezig zijn met fiets/brood/luisterend oor.
En deze dag voor mezelf?
Hoe plan ik een dag die bijna niet te plannen valt? Het is onvoorspelbaar wat elke dag brengt, wie je ontmoet, wat er gebeurt. Ik ervaar dat ik mij in het moment moet begeven om iets te kunnen betekenen. Dat is ook het mooie van het werk! Als niets moet, dan mag er en kan er veel gebeuren, zomaar. Ook dingen die overrompelen of me zo aangrijpen, dat ik even terug deins en in mijzelf “Mijn God!?”, mompel, “Houd mij vast!”.